De laatste keer de grens over. Ik heb dag gezegd tegen Argentinië en reis verder alleen nog in Chili. Ik heb het maar weer over de heenreis even. Hoeveel bergen en bossen ik al gezien heb, maakt niet uit, maar weer opnieuw vond ik de de rit indrukwekkend. Welliswaar is er maar één weg, maar de bergen, meren, bossen en lege vlaktes zijn ongelooflijk. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen. Ik zit me serieus af te vragen hoe ik ooit weer in Nederland kan wennen na dit alles. Gelukkig hoef ik nu de grens niet meer over, want het duurde weer een eeuwigheid. Totaal was de busrit een uurtje of 6 en veranderde het landschap keer op keer weer, dat was positief. In Chili waren er een paar stops om mensen eruit te zetten. Eerst Osorno en Llanquehue, dan Puerto Varas en daarna reed de bus nog door naar Puerto Montt. 2 stops liggen aan een groot meer en bij Llanquehue kan je recht naar de overkant kijken en de osorno vulkaan zien, deze ligt trouwens niet dichtbij de stad Osorno, maar is juist goed te bereiken vanuit Puerto Varas. Dit was een schitterend uitzicht. Dit is gewoon de perfecte vulkaan. Over de vulkaan later meer, ik ging er ook heen op excursie.

Ik kwam aan in puerto varas en ging de dag erop even van de route af om naar chiloé te gaan. Dat is een groot eiland van chili. Er gaan niet veel backpackers heen, maar de mensen die er waren, hebben me dit aangeraden. Om naar het eiland te komen had wat voeten in de aarde. Ik kon geen directe bus krijgen, dus ik ging eerst naar puerto montt met een minibus, wat ze goed geregeld hebben hier. Het is een soort shuttlebus en in 25 minuten ben je over. Leuke ervaring. In puerto montt is niks te beleven. Dat wist ik al, maar het is erger dan ik verwachte. Dit is een havenstadje van chili en als ik niet wist dat ik in chili was zou ik zelfs geloven dat ik in een havenstadje van Thailand ben aangekomen. Stinkt naar vis (echt stinken), vieze gebouwen en straten en het enige interessante is het busstation met kleine eettentjes etc. Ik was hier 4 uur lang om toch even er geweest te zijn en het te zien, maar dat vond ik best lang. Toen stapte ik op een bus naar Ancud. Halverwege gingen we met de pond over naar het eiland Chiloé.

Er word veel gezegd blijf niet te lang in ancud, maar ik had het er wel naar mijn zin. Ook het hostel is het noemen waard. Erg gastvrij, behulpzaam en gezellig. Op zondag heb ik een uitstekende lunch gehad. Een traditioneel gerecht van dit eiland. Het heet Curanto en bevat 2 soorten mosselen, varkensvlees, kippenbout en een aardappel en 2 soorten eigengemaakt brood. Dit ruim 6000 jaar oude gerecht word in de grond gemaakt als een soort barbecue met als kolen, stenen. Ze gebruiken ook grote bladeren om alle warmte en rook binnen te houden. Eigenlijk word het gerecht dus gerookt en het is zo lekker. Eigenlijk is het heel simpel te maken. Je gooit eerst de mosselen op de stenen, dan het vlees en dan op een doek het brood. Vervolgens vauw je de bladeren eromheen en bedek je het met plaggen. Wacht een uurtje en het is supergaar en mals. En je weet zeker dat je geen diner meer hoeft.

Op het eiland stikt het van de kerken en er is ook een kerkenmuseum in ancud waar je ruim 10 kerken in miniatuur kan bewonderen. Deze kerken zijn honderden jaren geleden gebouwd en nog steeds in gebruik. De meeste staan in het midden van het eiland waar voiral locals wonen en werken.

Na de dikke lunch heb ik 's avonds zonsondergang gezien bij het spaanse fort uit 1770. Wat trouwens een best mooi gezicht was. Ik zag nog net in het gloren van de zon een dolfijn door het licht springen. Chili kent 17 soorten dolfijnen en daarnaast heeft het een grote migratie het hele jaar door van vogels van het noorden, maar ook van het zuiden. Ik heb hier verschillende vogels gezien en er zijn meer rare vogels dan alleen de kiwi van nieuw zeeland.

Chiloé, geen grote toeristenattractie, maar wat een mooi eiland. In 1960 had chili de grootste aardbeving van 9.5 en dat is nog wel te zien. Op een dag heb ik een fiets gehuurd en fietste door de straten met gekleurde huizen en allemaal verschillend. Daarna fietste ik een half uur naar het strand om lekker te genieten van de oceaan en het strand dat chili veel te bieden heeft. Aan het einde van de middag ging ik op een pinguintour en kwam wat meer te weten over dit eiland. Ze maken energie op van solarpannels en wist je dat de eilanden van de pinguins op chiloé door de aardbeving van 1960 uitelkaar zijn gerukt? Ze hebben nu eigenlijk meer eilanden dan voorheen. (Bofkont.) Wij reden over een zandweg wat ze de secundaire road noemen en hadden onderweg een paar vieuwpoints wat mij erg deed denken aan de tijd van nieuw zeeland. Die natuur is schitterend. Er staan hier trouwens werkelijk nieuw zeelandse palmbomen, overgekomen van Oceanië. Na de D-tour kwamen we aan bij de boot en de pinguïns. Mijn gids had de beste bemanning geregeld en zo werd het ritje erg interessant. de zee was ruig tussen de eilanden en klapte met geweld op de rotsen. De pinguïns schijnt het allemaal niet uit te maken en gingen rustig door met wat ze deden. Niks doen. Het zijn uitstekende klimmers, lieten er een paar zien, maar de meeste zaten je gewoon aan te kijken. Ik heb zelfs een paar jagende zee-otters gezien. Wat een grappige beestjes. Nieuwsgierig en altijd in voor fun. Dit was mijn chiloé experience en nou weer terug op de route.